Mgławica Mucha
| English version is here |
NGC 1931 to niewielka mgławica refleksyjno-emisyjna związana z młodą gromadą otwartych gwiazd, znajdująca się w gwiazdozbiorze Woźnicy Auriga. Obiekt ten wykazuje tak znaczne podobieństwo do słynnej Mgławicy Oriona czyli obiektu Messier 42, że bywa wręcz nazywany jej miniaturową wersją. Mgławica NGC 1931 ma jasność obserwowaną około 10m, co oznacza, że nie jest widoczna gołym okiem. Na niebie zajmuje obszar zaledwie kilku minut kątowych, więc jawi się jako mała, rozmyta chmura wymagająca użycia teleskopu do obserwacji.
Mgławica została odkryta 4 lutego 1793 roku przez Williama Herschela, który zaobserwował niewielką, rozmytą plamkę z kilkoma gwiazdami wewnątrz. W 1931 roku szwedzki astronom Per Collinder włączył ten obiekt do swojego katalogu gromad otwartych pod numerem 68. Z kolei amerykański astronom Stewart Sharpless skatalogował jasną część emisyjną mgławicy jako obszar H II Sharpless 2-237 (Sh2-237) w 1959 roku. NGC 1931 bywa również nazywana Mgławicą Mucha, zwłaszcza w związku z sąsiednią mgławicą IC 417. Razem tworzą one parę obiektów znaną potocznie jako „Pająk i Mucha”.
Obserwacje
16.10.2025, około godziny 23:30 - Katowice
Warunki: miejskie, wysoki poziom zanieczyszczenia światłem
Mgławica NGC 1931 znajduje się w stosunkowo odległym rejonie naszej Galaktyki. Usytuowana jest w zewnętrznym ramieniu Perseusza, około 7500 lat świetlnych od Słońca. Wraz z pobliską mgławicą IC 417 stanowi część większego kompleksu obszarów H II. Jej kątowe rozmiary na niebie wynoszą tylko kilka minut łuku, co odpowiada fizycznej średnicy rzędu kilkunastu lat świetlnych.
NGC 1931 składa się z dwóch głównych komponentów mgławicowych: obszaru emisyjnego oraz refleksyjnego. Mgławica emisyjna to obłok zjonizowanego gazu (głównie wodoru), który świeci własnym światłem w wyniku pobudzenia przez energię gorących młodych gwiazd. Widmo optyczne tej części wykazuje silne linie emisyjne wodoru oraz zjonizowanego tlenu, nadając mgławicy charakterystyczną czerwonawą i zielonkawą poświatę. Mgławica refleksyjna świeci natomiast światłem gwiazd odbitym od drobin kosmicznego pyłu i zwykle ma niebieskawy odcień. Obecność gęstego pyłu powoduje również pochłanianie części światła, przez co głębsze, centralne obszary mgławicy są silnie przyciemnione w świetle widzialnym.
W sercu NGC 1931 znajduje się młoda gromada otwarta gwiazd, której wiek szacuje się na około 2 miliony lat. Najjaśniejsze z tych gwiazd należą do gorących typów widmowych B; to one emitują intensywne promieniowanie ultrafioletowe, jonizujące otaczający gaz i podtrzymujące świecenie mgławicy. W centrum gromady zaobserwowano układ kilku masywnych, młodych gwiazd. Te właśnie gwiazdy generują silne wiatry gwiazdowe oraz promieniowanie, które rzeźbią strukturę pobliskiego gazu i wpływają na dalszy proces powstawania nowych gwiazd. Szacuje się, że procesy gwiazdotwórcze w NGC 1931 nadal trwają, a wewnątrz obłoku zidentyfikowano bardzo młode obiekty gwiazdowe (protogwiazdy), znajdujące się jeszcze we wczesnych stadiach formowania.
Parametry fotografii 1:
- DWARF3
- sumaryczny czas ekspozycji: 50 minut (stackowane - 200x15s klatek)
- obiektyw: f=150mm (apertura: 35mm)
- statyw: fotograficzny
Literatura dodatkowa:
- Ambartsumian V. A., Multiple Systems of Trapezium type, Communications of the Byurakan Astrophysical Observatory, 1954, 15, str. 3-40
- Dewangan L. K., Ojha D. K., Zinchenko I., Janardhan P., Luna A., Multiwavelength Study of the Star Formation in the S237 H II Region, Astrophysical Journal, 2017, 834(1), str. 22
- Herschel W., Catalogue of 500 New Nebulae, Nebulous Stars, Planetary Nebulae, and Clusters of Stars; With Remarks on the Construction of the Heavens, Philosophical Transactions of the Royal Society of London, 1802, 92, str. 477-528
- Lim B., Sung H., Bessell M. S., Kim J. S., Hur H., Park B.-G., The Sejong Open Cluster Survey (SOS). IV. the Young Open Clusters NGC 1624 and NGC 1931, Astronomical Journal, 2015, 149(4), str. 127
Marek Ples